Mongolia. 12 lat później

Nie byłoby tej wyprawy, gdyby nie rodzina Sudowsuren.

Podziękowania należą się zatem głowie rodziny, czyli Sudowsurenowi, który odkrywał przed nami tajniki koczowniczej wiedzy, a swoim niewzruszonym spokojem pozwalał rozkoszować się bez pośpiechu urokami Krainy Błękitnego Nieba, z cierpliwością znosząc nasze zachcianki.

Podziękowania należą się nieocenionej Dżargalsuren, drobnej kobiecie-orkiestrze, bez której zgubilibyśmy się zapewne dziesiątki razy, nie wstąpilibyśmy do licznych gerów, nie spotkali tylu ludzi i nie poznali tak wielu zwyczajów, a do tego z pewnością nie mielibyśmy zawsze rano przygotowanej gorącej wody na herbatę.

Podziękowania należą się wreszcie naszej niezastąpionej Tuwszindżargal, która była dla nas nie tylko nieocenioną przewodniczką i tłumaczką w jednym, ale też wspaniałym kompanem podróży, a dla mnie dodatkowo skarbnicą wiedzy o Mongolii, z której czerpałam garściami.

Bajarlaa… dziękuję!